Het is nog net  geen oerwoud, maar het scheelt niet veel. Waarschijnlijk heb je al diverse sites bezocht en duizelt het voor je ogen. Ben maar niet bang dat je hier hele wetteksten tegen gaat komen, wij zijn immers niet allemaal een huis, tuin en keuken jurist.

Neem even tijd, zet een rustgevend muziekje op. Na al die jaren strijd en soms moeizaam overleven, komt het niet op een paar uur, of een dag. Besef eerst goed wat het nou eigenlijk betekent?

Er is een regeling, speciaal voor ons. Bij mij moet het nog steeds bezinken. Emoties, veel woede, verdriet, frustratie. Ik schrok van de tijdelijkheid. Laat het dan een dag of wat liggen.

Jij, en niemand anders bepaald jouw agenda, laat je niet opjagen, dat zal de zaak geen goed doen. Of ik nou wil of niet, het doet van alles met mij en alleen daarom ga ik al uit mijn dak. Ieder woord, kan verkeerd vallen. De pijn, de machteloosheid uit de tijd dat het ons is aangedaan, komen naar boven, daar hoef ik niets voor te doen.

Op en in alle stukken die ik tegenkom, staat telkens dat het gaat om slachtoffers seksueel misbruik in jeugdzorg-instellingen en pleeggezinnen.

Laat dat dus duidelijk zijn dan kan ik vervolgen door het voortaan lotgenoten te noemen.

Tegemoetkoming en schaderegelingen, zijn ook woorden, die ik niet passend vind, persoonlijk spreek ik liever van het woord claim. Lotgenoten vóór mij, hun naaste omgeving en betrokken professionals en sympathisanten, hebben al een jarenlange strijd geleverd, om zover te komen als wij vandaag zijn. Dat is de claim die wij leggen en die strekt zich veel verder uit dan een bedrag (eventueel) in geld.

Wij, lotgenoten leggen een claim bij de gehele samenleving, die heeft geleid tot diverse onderzoeken en commissies, media aandacht, veroordelingen en nu dus tot een Hulplijn Seksueel Misbruik. Zij kunnen helpen met het maken van een keuze voor welke regeling je kiest, er zijn er immers twee. Ook kunnen zij ondersteunen in het invullen van het formulier.

Zij zijn, in de meeste gevallen echter geen lotgenoten. De vragen zoals geformuleerd, zijn vaak zeer onprettig en pijnlijk. Begrip en geduld met jezelf zijn van groot belang. Als je het ter hand neemt, houd daar dan rekening mee en kijk of je vervolgens met een goede vriend of vriendin of lotgenoot erover praten kunt, en doe dat eventueel ook vooraf.

Uiteindelijk ben jij de enige die een keuze maakt en die kun je maar beter weloverwogen en in kalmte nemen. Het overzien van wat voor consequenties het heeft of kan hebben valt nog niet mee. 

Vraag daar aandacht en begrip voor en gun die jezelf ook. De ellende van vroeger, hoeven we niet vandaag de dag, nogmaals te beleven. Er is een zakelijke, praktische, maar veel belangrijker ook een geestelijke kant aan. 

Ons afvragen en bedenken wat wij willen, betekende voor mij dat ik een blik in de toekomst nam. Stelde mij voor, dat het allemaal achter de rug zou zijn? 

Vroeger, toen ik 13 jaar was, had ik geen keuze. 

Wij zijn intussen volwassen.  

Wat is wijsheid?

In dit geval kun je meekijken met iemand die een dagboekje bijhoudt, van haar aanvraag. 

Tevens is het een forum

 Linken plaatsen of door wijzen doe ik alleen als het echt relevant is.

De stap zetten om financiële schade te verhalen, daar moet je stevig voor in je schoenen staan. Ik ben er geen voorstander van om dat in je eentje te doen, dus vraag in ieder geval vrienden en/of familie. De ondersteuning die eigenlijk geboden zou moeten worden door Slachtofferhulp en Schadefonds, drijven je soms......bijna tot waanzin.

Heb je niemand, kijk dan eerst uit naar lotgenoten. Zoek een op internet naar anderen die in dezelfde instelling zaten, of zoek mensen die ook in pleeggezin misstanden hebben ervaren.

Bij elke stap, is het dus belangrijk dat je steun vraagt/krijgt. Ook als je besluit om het niet of nog niet te doen.

Besef hoeveel mensen er eigenlijk achter je staan! 

Iedereen die ik gesproken heb, heeft gezegd dat wij dit nooit hadden moeten hoeven meemaken en iedereen vindt het niet meer dan billijk dat wij daar nu iets aan doen. De weg om dat te bereiken is te vergelijken met een topsporter, alleen staan bij ons geen mensen langs de lijn, krijgen wij geen medaille en komen ook niet op een podium. Doch de noeste arbeid en strijd die wij leveren, is er niet minder om.


Laat je in de vraag om te kiezen tussen de tijdelijke en civiele regeling niet alleen beraden door de daarvoor bestemde instanties, maar probeer de positieve en negatieve kanten van beide op een rij te zetten. 

Hier alle zakelijke en praktische, emotionele verschillen benoemen heeft weinig zin. Denken dat je veel geld zult ontvangen ook, meestal valt het tegen. 

Een paar mogelijke misvattingen wil ik echter wel uit de weg ruimen.  Er zal op dit blog nog wel vaker dingen worden gemeld die niet iedereen weet.

Bij de tijdelijke regeling kun je ook na je aanvraag nog steunbewijs toevoegen. Mensen die in het verleden, voor dat deze speciale regeling er was, al hebben aangeklopt bij het schadefonds geweldsmisdrijven en zijn afgewezen, kunnen alsnog een nieuwe aanvraag indienen.

Indien je tijdelijke regeling wordt afgewezen staat de weg voor een civiele nog altijd open.
Laat je niet te snel afschrikken door de civiele regeling, die duurt waarschijnlijk langer en je hebt ook meer bewijs nodig, maar geeft misschien ook wel meer 'rechtvaardiging'.

Sommige lotgenoten zijn schrikken dat zij misschien met de dader zouden worden geconfronteerd, maar dat kan je aangeven en dan wordt dat gescheiden behandeld. 

Een voordeel van de civiele is dat je niet verplicht met een jurist van het schadefonds hoeft 'opgescheept' te zitten. Wij zijn de exacte regels voor een eigen advocaat nog aan het uitzoeken, maar in ieder geval kunnen mensen met een laag inkomen een beroep doen op rechtsbijstand.